Todo novo, Ataca as trazas!

Parece que hai unha preponderancia de lendas urbanas que implican insectos que se arrastran cara aos nosos rostros mentres durmimos. O mito máis famoso é algo na liña de “comes 8 arañas ao ano durmindo“. En realidade, cando buscas en Google, o número varía 4 a 8… ata unha libra? Non é de estrañar que as cousas se esaxeren tanto en liña, especialmente cando se trata da tan popular aracnofobia. Dubido que o americano medio coma máis dunhas arañas ao longo de toda a súa vida; a túa casa simplemente non debería estar arrastrándose con tantas arañas que che acaban na boca todas as noites! Un mito similar segue sendo un mito pero cun gran de verdade – que os coitelos entran no cerebro pola noite para poñer ovos. Non é certo que os cascos son parásitos humanos (afortunadamente), pero teñen unha predisposición a arrastrarse, lugares húmidos. É posible que isto ocorrese con bastante frecuencia en Ye Olde Inglaterra que a orella gañou este nome tan famoso. As cucarachas tamén se documentaron como spelunkers – pero calquera insecto rastrero que poida estar camiñando sobre nós pola noite podería terminar nun dos nosos orificios.

Non obstante, nunca oín falar dunha polilla que se arrastraba cara ás orellas ata que me atopei esta historia hoxe! Supoño que un Noctuid confuso acabou dalgún xeito no oído deste rapaz, aínda que non podo deixar de preguntarme se o puxo el mesmo… As avelaíñas non adoitan pousar sobre a xente mentres están durmidas nin son propensas a atoparse húmidas, puntos axustados. Pero, de novo, todo é posible, algúns noctúidos se arrastran baixo a casca ou as follas durante o día para agocharse de forma segura. Ata me atopei outra historia dunha avelaíña forman o Reino Unido (non é que o Daily Mail sexa unha fonte respetable).

Por suposto, algunhas fontes de noticias preguiceiras son usando fotos de ficheiros de “avelaíñas” no canto de copiar a foto da historia orixinal. É moi divertido porque unha das imaxes empregadas é dunha nova especie de avelaíña descrita o ano pasado por Bruce Walsh en Arizona. Lithophane leeae apareceu no meu blog dúas veces antes, pero nunca así!

Na nota final, aquí tes un poema de Robert Cording (tamén onde está a imaxe anterior atopouse).

Considere isto: unha avelaíña voa ao oído dun home
Unha noite ordinaria de praceres desapercibidos.

Cando a polilla bate as ás, todos os ventos
De terra recóllense no oído, ruxir coma nada
El xa oíu falar. Treme e axita
A súa cabeza, ten a súa muller cavando no oído
Cun consello Q., pero o ruxido non cesará.
Parece que todas as portas e fiestras
Da súa casa estoupou á vez ...
O estraño xogo de circunstancias sobre as que
Nunca tivo o control, pero que podería ignorar
Ata que desapareceu a noite coma se o fixera
Nunca o vivín. O seu corpo xa non
Parece seu; berra de dor para afogar
Fóra o vento dentro da súa orella, e maldice a Deus,
Quen, horas atrás, foi unha xeneralización benigna
Nun mundo que vai bastante ben.

De camiño ao hospital, a súa muller para
O coche, dille ao seu marido que saia,
Sentar na herba. Non hai luces de coche,
Sen farolas, sen lúa. Ela leva
Unha lanterna desde a luva
E o ten á beira da orella e, incrible,
A avelaíña voa cara á luz. Os seus ollos
Están mollados. Séntese coma se de súpeto fose un peregrino
Na beira dun mundo inesperado.
Cando está deitado na herba, el é un neno
De novo. A súa muller está a lucir a lanterna
No ceo e só hai silencio
Nunca oíu, e a pequena estrada
De luz que vai a algún lado nunca estivo.

- Robert Cording, Vida común: Poemas (Fort Lee: CavanKerry Press, 2006), 29–30.